Het kriebelt...en het jeukt

Middernacht. Gisteren. Ik draai mij nog een keer om met bevroren neus onder 2 dekens. Plots. Knal. Ademnood. Hart klopt sneller. Slaat in als een bom. Over tien dagen kan ik niet meer terug. Dan is het zover. Dan moet ik het vliegtuig op richting Mexico. Heb er zolang naar uitgekeken en nu lijkt het alsof ik terugdeins. Ik word bang, maar waarom?  Maandenlang heeft het enkel gekriebeld in mijn buik. Ken je dat, van die leuke kriebels, die een mens doen giechelen en blozen. Ik ga immers terug naar het land van mijn dromen. Het land dat mij als mens getekend, maar vooral betoverd heeft. Ik ga naar huis... Maar nu kriebelt het niet alleen, het jeukt ook. Minder leuk. Twijfels.  Zal ik wel een goede ervaring hebben? Zal het veldwerk lukken? Zal ik mijn hoge verwachtingen inlossen? Word ik ontgoocheld?

Dit gevoel duurt welgeteld vijf minuten en doet zich sinds gisterennacht elk uur voor. Een sterk vermoeden dat dit komende dagen niet zal beteren.  Maar er zijn nog vijfenvijftig minuten over en die kriebelen nog steeds... Ik kan het niet geloven dat ik over twee weken terug in Guate ben. Onwaarschijnlijk dat ik opnieuw mijn beste Spaans zal bovenhalen. Hilarisch als ik eraan terugdenk hoe we werden toegeschreeuwd als "Gringa." Gringa hier, Gringa daar, Gringa overal! Als het kriebelt, denk ik aan die helse, maar o zo verslavende camionetas. Ah de prachtige Mayacultuur. Merengue! Cuba Libre! De jeuk, dat is plankenkoorts. Allemaal deel van de interculturele ervaring, volgens de wetenschap. Het jeukt dus en het kriebelt. Het kriebelt véél.