Gaan Pojom! gaan man...

Woensdagmorgen in Pojom... De vogeltjes floten, de zon broeide, de wegen lagen er kramikkig bij als gewoonlijk, de nervositeit steeg. Het was zover. Pojom zou lopen, niet zomaar lopen, nee, écht lopen voor "Vivir en amor."  Heel Plan de Pojom af tot aan de brug, de moedigsten zouden twee rondes aandurven. Iedereen liep er die morgen wat gespannen bij. Wat gingen we nog doen tot het startsein?  Waterzakjes moesten gehaald worden, markeerstiften gezocht en inschrijvingslijsten opgesteld. We gingen het serieus aanpakken. Er was over nagedacht (cfr André Vangenechten)! Rond den tienen begonnen we eraan. Aan de auto mochten iedereen zich komen inschrijven. De vorige dag waren Kurt en Anne op klasbezoek geweest om zoveel mogelijk mensen te ronselen voor de "carrera." "Er lopen meer dan driehonderd mensen in België voor Pojom, waarom jullie ook hier niet?" We speculeerden al avonden tevoren hoeveel er zouden opdagen. Eerst kwamen de kleintjes, met de voetbal(sport)outfitjes aan. Ook de leerkrachten kwamen aangewandeld, perfect sportief uitgedost. Zelfs de lokale vrouwelijke leerkrachten Maria en Juana hadden voor de gelegenheid de sweatpants aangetrokken. Ikzelf vroeg mij al af waar mijn leerlingen van básico bleven...maar mijn geduld werd beloond.. Talrijk daalde de Pojomse jeugd af naar de inschrijvingstafel, allen in short, met voetbalschoenen uiteraard!  Meer dan honderd lopers in totaal!!! We hadden er zin in. Dit kon niet meer stuk, hoewel één blik naar de stralende (broeiende) hemel mij toen al vermoeide. Komaan, we gaan ervoor! Een startlijn werd getrokken, bommekes voor het startsein werden geplaatst, tafels met waterzakjes gevuld en de helpers (bestaande uit leerlingen van básico en leerkrachten) met markeerstiften werden op de ankerpunten, dit zijnde de brug, afgezet. 1....2....3....geknetter alom...en we waren vertrokken... Zoef!!!......Iedereen liep mij voorbij...ik bleef rustig mijn trage tempo lopen en kon zo van het schouwspel voor mij genieten... Al snel werd iedereen beproefd door de steeds ergere hitte (het moet wel tegen de veertig graden zijn geweest). Ik kon niet meer...dan toch even wandelen...en hop, terug die beentjes in gang...Ik kon zien dat enkel de dappersten weigerden te wandelen! Omdat ik achteraan hing, was het leuk om de snelsten tegen te komen in hun terugkomst in de eerste ronde... handjes op elkaar!.... de básico's hingen eerst samen met met Profe Chepe en Kurt...Jiiihaaa... Sterretjes heb ik zeker gezien... Ik heb het dan maar bij één ronde gehouden, zoals de meerderheid, zeven km... Doodop was ik, maar vooral dorst....vééééél dorst... Na de aankomst was het voor velen zoeken naar schaduw om de dappersten der Pojom aan te moedigen in de tweede ronde, d.i. 14 km. Slechts vijf hebben dit kunnen voltooien. De winnaar was Pedro, van segunda básico, een onbetwistbaar natuurtalent. Tweede over de meet was profe Chepe, niet meer van de jongsten hier, maar een echte atleet. Derde was onze Kurt, petje af en respect man! ... Vierde was een jong ventje van de lagere school, ongelofelijk maar waar! En vijfde was niemand minder dan de ster van Pojom, onze Hanne... als enigste vrouw dit foltertraject afleggen, dat verdient een echt applaus... en vele zoenen...   We waren allemaal dood, vermoeid, uitgedroogd en zeer dorstig... maar de blikken die we elkaar toewierpen zeiden veel. We hadden nooit verwacht dat ze met zovelen zouden meelopen, jong en oud, man en vrouw, allen tezamen voor Pojom...Ik kon de gelukzaligheid van Hanne en Kurt die dag aflezen. Dit had deugd gedaan. Voor mij was het één van de mooiste dagen van Pojom. Hoe intens en vol de kracht tussen mensen wel kan zijn... de pure schoonheid van het leven.