Pojom leeft....

Goedemorgen lezertjes, hier live vanuit Pojom, San Mateo Ixtatan.. Ik heb jullie allen lang op jullie lauweren laten zitten, maar eindelijk is het zover. Dat er veel gebeurd is in de maand mei, dat is nogal zacht uitgedrukt... Hier staat het leven nooit stil...Pojom leeft !

Eind april is hier allereerst nieuw volk binnengewaaid. Het verjaardagsfeestje van Hanne, met geweldig veel eten, was ongelofelijk geslaagd. Ik bedoel, Marcus zijn ajuinenpizza's, Gertjan's appeltaart, Toenga's dipsaus en mijn guacamole, kan niet op hé! Diezelfde dag is er vrouwelijke versterking gekomen, drie knettergekke, maar superzalige meiden uit de Vlaanders, Tina, Katrijn (voor school) en Celine (vroedvrouw). Het was hier weer gezellig druk.

1 mei was het dan zover, dikke party in Pojom!  Herinner u de feesten in maart, awel, nogal hetzelfde, maar deze keer ging iedereen ervoor als nooit tevoren...Gaan man! Gaan! Wij werden opgetrommeld om dansjes in elkaar te steken voor de verkiezing van de reina van de feesten, onze gitaristen moesten de plaatselijke stemmen begeleiden. Justin Timberlake is trouwens niet vergeleken met de ster die wij hier hebben! En iedereen bereidde zich op het plaatselijke voetbaltoernooi. De feesten waren prachtig, met toneel, zang en dans. de volgende dagen werden dan gewijd aan een optocht met de básico, dat zijn de leerlingen van het middelbaar onderwijs en natuurlijk voetbal à volonté. En wie won er? América Central natuurlijk (ploeg van Pojom en Kurt). Ik ben nog nooit zo'n fan geweest. Zij staan bovendien ook op de eerste plaats in het toernooi dat nu al enkele weken. Vamos América Central!!!! Hop hop hop!

Gauw was het al weer tijd voor een reisje... Tja, jullie kennen mij wel, Toenga zou Tikal bezoeken en ik moest toch voor mijn paspoort gaan, dus dat was snel beslist dat Toenga mij maar moest verdragen gedurende een reisje in Petén. Opnieuw besefte ik de schoonheid van Guatemala, hoewel ik daar normaal niet meer voor nodig heb dan een keertje buiten de kliniek te gaan. Maar toch, het jungleklimaat is hemels en prachtig. We zijn langs twee meren gestrand, eco-toerisme á volonté (normaal misschien niet spek naar onze bek, toch prachtig). In Laguna Lachúa was niemand, buiten wij en de jaguars...jaja...mijn nieuwe vriendjes. Meer en meer kwam het Kuifje en Bobbiegevoel naar boven. Twee keer raden wie Bobbie was! De tochten langs de mangroves, in het resort ver van de bewoonde wereld en daarenboven nog eens Aguateca bezoeken...Mayaresten ver van alles...ongelofelijk gevoel! Wat hou ik toch van dit land.  Moet je weten dat het beste nog moest komen, Tikal. Zes jaar geleden had het mijn hart veroverd, ik was al zenuwachtig toen we het park uiteindelijk binnenwandelden tegen valavond. De eerste blikken op de tempel del Jaguar waren genoeg. Dit was en blijft het mooiste dat ik ooit gezien heb!  Die kracht, die geschiedenis, de eenheid tussen mens en natuur, de spiritualiteit. In Tikal voel je dit alles tot in de toppen van je tenen. En het uitzicht vanaf de tempel van de tweekoppige slang blijft adembenemend. Daar voel je dat je leeft...Daar kom je tot rust... Wij zijn dan toch weer twee gelukzakken geweest, want er was een mayaceremonie voor volle maan aan de gang, supergevoel. Die Maya's, ze kenden er toch wat van...  Trouwens, klein details, we hebben Toekans, brulapen, spidermonkeys, enz..gezien! Lang leve de jungle!

Dan was het voor mij even langs Mexico met de maskertjes in de bus om terug naar Pojom te gaan (home sweet home). Ondertussen ben ik een weekje terug en heeft het leven hier niet stilgestaan. Er zijn hier volksvergaderingen geweest en er is gestemd. Mijnbouw wil hier zich immers in de bergen vestigen en de Pojommers zijn daarmee niet akkoord. Dus iedereen werd opgetrommeld, rijtje gevormd, paspoorten gezocht en inschrijven die handel. Wij hebben ons dan maar nuttig gemaakt. Ongelofelijk hoeveel Eulalia's, Mateo's, Francisco's en Anna's hier wonen.