Semana Santa

Na zes weken was het dan toch tijd voor een reisje. Mijn compañeras Loes en Catherine moesten afscheid nemen van Pojom. Krop in de keel bij allen. De eerste stop was Antigua. Voor het eerst in deze maanden keerde ik terug naar de plaatsen die mij zo betoverd hadden zes jaar geleden. Ik herkende de terminal van Antigua onmiddellijk en voelde mij op slag weer thuis. Prachtig stadje, met steeds uitzicht op de gigantische vulkaan die waakt over La bonita Antigua. Nog zachtjes uitgedrukt, zijn we er direct ingevlogen, winkeltjes, cafeetjes, voor iedereen wat wils. De semana santa ging toen beginnen en de eerste processies konden we op palmzondag al meemaken. Kinderen in paarse gewaden, allen de schouders onder de grote beelden. Indrukwekkende devotie hier.. Een beeld dat we die week nog veel zouden aanschouwen. Na twee dagen hadden we het gehad en verhuisden we naar de playa. Montericco is voor de genieters, een palmboompje, een strand, een hangmat, zee of zwembad en een frisse cocktail van Johnny's is al wat je nodig hebt daar en ook al wat we daar twee dagen gedaan hebben. Zaaalig. De laatste stop was het indrukwekkende meer van Atitlan, leek nog mooier te zijn dan zes jaar geleden. Panajachel is daar de gringotown bij uitstek. Winkeltjes, prachtig hotelletje, en het meer. Wat was deze wereld toch zo anders dan Pojom. De luxe is er zeker, als ook de resorts, alles voor de toeristen.  In Pana heb ik afscheid genomen van de meiden. Een nieuw tijdperk voor mij hier in Guate, vanaf nu volledig op eigen houtje. Het beviel mij wel. Met Pasen zelf, na die week nog tientallen processies te hebben gezien, ben ik naar de gastfamilie van Ellen en Annelies van 2003 getrokken. Wederom een andere wereld. Zij zijn de typische ladinofamilie, middenklasse, redelijk groot huis met patio in het midden en een meid, zoals overal in Guate. De mammi heeft mij enorm verwend alsook de broers en de pappi. De warmte was fantastisch. Ik mocht al blijven tot augustus!  Leuk om ook deze kant van Guatemala te ervaren.  En dan eindelijk de thuiskomst, wat begon het te knagen, wat verlangde ik naar Pojom, naar de mensen, naar de chaos, naar de clinica. Toen we de berg afreden en het zicht op Pojom, was het al prijs. Estefaniiii ! riepen ze.  Op twee weken ben ik binnenstebuitengekeerd qua ervaringen en emoties. Van de luxetoerist tot de choatische busreizen tot de plantage van de ladinofamilie tot Pojom. Extremen in één land, dat is Guatemala en daarom hou ik er zo van.