Drama en feest

Een geboorte (door mezelf bijgewoond), feest van het middelbaar en onze activiteitendag, maar vooral veel zon, héél veel zon.  Hier volgt het nieuws vanuit Pojom, Huehuetenango, Guatemala....

De drama blijft hier niet uit.  Onze eerste emergencias zijn ondertussen al een tijdje achter de rug. Maar spanning alom, en uiteraard niet al te prettige momenten. Op een avond waren ons net aan klaarmaken om nog een potje UNO (lekker verslavend) spelen toen Kurt van beneden op Hanne riep "Vooruit met de geit, er lag iemand al vier dagen met gebroken vliezen (je zou denken dat ze ons eerder verwittigen, maar nee). Op de koop toe bleek het armpje eral uit te zitten, iedereen in paniek, hoewel we wisten dat het waarschijnlijk toch al te laat was. Diezelfde nacht besloten ze nog naar Huehue met de jeep te rijden (een rit van zeven uur). Hanne, ik en Gert-Jan (voor het labo) bleven achter in Pojom. De volgende dag bleek het kindje gestorven te zijn. Het administratieve werk rond het meebrengen van het kistje naar Huehue zorgde ervoor dat onze compañeros nog een dag langer in de stad moesten blijven. Die volgende nacht stond plots Hanne aan mijn bed, Isabela had weeën. Ikzelf wist niet goed wat er gebeurde, tenslotte ken ik weinig van geneeskunde. Maar alle moed bijeengeraapt en ik was klaar voor mijn eerste live bevalling. Andere koek dan in België is het alvast, in een houten hutje met twee kaarsje en persen die handel... hier kunnen ze fluiten naar epidurale. Ongelofelijk. Maar na zes uur werd de kleine Otilio geboren en ik vond het een vrij magisch moment gezien de omstandigheden (de vader is een leerkracht met eigen gezin, de moeder zijn leerling die spreekt van dwang).  Het baby'tje was kerngezond, alsook de moeder. Wat stak de kersverse grootvader onmiddellijk in het handje...een balpen..."zo worden ze slim...." Die Pojomeros toch!

Een week later.... groot feest!  De nog recente middelbare school vierde haar verjaardag! En als het feest is, dan zijn de pojommers daar!   Maandagavond werd een podium gemaakt, waarop enkele leerkrachten (als ook onze eigen Kurt)  inspirerende speeches gaven om de Pojommers te overtuigen van het belang van onderwijs. Daarna was het aan de leerlingen zelf. Zij brachten poésie, sketches en dansen. Hoewel we er niet altijd veel van verstonden was het toch dikke pret. Vooral de gringo's, flitsend met onze cameraatjes, vielen toch weeral op tussen de pojommertjes. De nacht die volgde, vond ik toch wel het leukst. Samen met Loes (Catherine had amoeben...das nie alles) ben ik opgestaan om vier uur om samen met de leerlingen het dorp op stelten te zetten met muziek, lawaai, fakkels en vooral veel bommetjes in de straten. Iedereen zou horen dat het feest was! deed me denken aan vroegere 100dagentijden...

Weeral een weekje later zat ik met de gebakken peren...amoeben hadden mij ook getroffen, ferm ziek geweest...het spoot eruit langs alle kanten...maar alle geluk aan mijn kant...en ik ben volledig vrij van amoeben verklaard!  Woensdag was het opnieuw...ja hoor...feest. Omdat Loes en Catherine deze week vertrekken (ik ook op reis) wilden we toch nog wat spelletjes met de allerkleinsten spelen. We waagden ons aan alles, Steps, de plopdans, the hucklebuck, etc...  Er werd zakgesprongen en touwgetrokken. Simpel was het wel niet om alles onder controle te houden. Trekken en duwen dat ze hier kunnen...ongelofelijk...na een snikhete namiddag waren we 's avonds stikkapot...

Hasta la proxima!